آنچه امروزه به نام سیستم های آبیاری نامیده می شود موضوع بسیار وسیع و گسترده ای می باشد که به سختی می توان آن را طبقه بندی کرد. به صورت ساده یک سیستم آبیاری تحت فشار شبکه ای از لوله ها و اتصالات را تشکیل می دهد که در آن آب از منبع اصلی تا سطح مزرعه در داخل لوله و با فشار جابه جا و پخش می شود.

تفاوت اساسی سیستم های آبیاری تحت فشار با سیستم های آبیاری سنتی سطحی عبارتند از:

رژیم جریان آب، جهت جریان، وسعت اراضی که در یک زمان آبیاری می شوند و انرژی خارجی.

مزایای آبیاری تحت فشار نسبت به آبیاری سطحی:

یکنواختی بیشتر پخش آب در زمین های ناهمگن
آبیاری اراضی ناهموار و شیبدار
انجام آبیاری های سبک یا سنگین
تسهیل در خودکار شدن آبیاری در آبیاری تحت فشار و امکان پخش همزمان کود و سم با آب
نیاز کمتر به کارگر در آبیاری های تحت فشار
تغییر وضعیت هوا

معایب سیستم های آبیاری تحت فشار نسبت به آبیاری سطحی:

هزینه های سرمایه گذاری اولیه
هزینه راهبری و تعمیرات و نگهداری
کیفیت آب
عدم سازگاری برخی گیاهان به روش های آبیاری تحت فشار
نوسانات مقدار جریان آب
ناهنجاری در شکل و ابعاد زمین
شرایط آب و هوایی
نفوذپذیری خاک

سابقه تاریخی و روند توسعه سیستم های آبیاری تحت فشار

سیستم های آبیاری تحت فشار سابقه ای طولانی دارد. مثلا در بسیاری از باغات و کاخ های قدیمی، آب در داخل مجاری تحت فشار جابه جا می شد. اما استفاده از این روش به عنوان یک سیستم آبیاری، قدمتی کمتر از یک صد سال دارد. تا قبل از سال های ۱۹۲۰ میلادی این روش بیشتر برای آبیاری فضای سبز و زمین های ورزشی به کار می رفت اما از سال ۱۹۳۰ به بعد با توسعه ساخت لوله های فی سبک و جفت کننده ها این گونه سیستم ها به سرعت گسترش پیدا کرده و برای آبیاری مزارع کشاورزی مورد استفاده قرار گرفت.

پیشرفت سیستم های آبیاری تحت فشار به خصوص در ۵۰ سال گذشته بسیار سریع بوده است. بیشترین ابداعات در کشور آمریکا صورت گرفته است و در حال حاضر بیش از ۱۳ میلیون هکتار از اراضی این کشور با انواع روش های تحت فشار آبیاری می شود.

انواع سیستم های آبیاری تحت فشار

سیستم های آبیاری تحت فشار بسیار متنوع هستند اما به طور کلی می توان آنها را به دو گروه عمده آبیاری بارانی و آبیاری موضعی طبقه بندی نمود.